Stanisław Czarkowski (porucznik)

---

Życiorys

Zakończył edukację w Państwowym Gimnazjum im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, uzyskując maturę w 1926 roku. Następnie w latach 1926–1929 studiował w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu. W dniu 15 sierpnia 1929 roku, z 106. lokatą w korpusie oficerów artylerii, awansował na stopień podporucznika i został przydzielony do 9 pułku artylerii polowej, gdzie pełnił funkcję dowódcy plutonu. Z kolei 1 stycznia 1933 roku uzyskał awans na porucznika, zajmując 15. miejsce w korpusie oficerów artylerii, a także pełnił rolę oficera zwiadowczego dyonu i dowodził baterią oraz pułkową szkołą podoficerską.

W latach 1936–1937 brał udział w kursie jazdy konnej i obsługi zaprzęgów w Centrum Wyszkolenia Artylerii. Po ukończeniu kursu powrócił do pułku, ponownie dowodząc baterią. Od 1 marca 1938 roku piastował stanowisko pomocnika dowódcy III dyonu (detaszowanego) ds. gospodarczych. Gdy nastała mobilizacja w marcu 1939 roku, dowodził resztkami III dyonu.

W trakcie kampanii wrześniowej zorganizował mobilizację pozostałych jednostek, a następnie, wraz z żołnierzami, udał się do Ośrodka Zapasowego Artylerii Lekkiej nr 9. Uczestniczył w walkach na Podlasiu, ostatnio w baterii haubic dyonu artylerii lekkiej w Zgrupowaniu „Brzoza” jako oficer zwiadowczy. Po kapitulacji Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” podjął próby wydostania się z okrążenia, lecz został wzięty do niewoli 8 października 1939 roku.

Od 1939 do 1940 roku przebywał w Oflagu II B Arnswalde, a od 1940 do 1945 roku w Oflagu VII A Murnau. Po uwolnieniu został skierowany do 2 Korpusu Polskiego, gdzie od czerwca 1945 do lutego 1946 roku służył w 1 Karpackim pułku artylerii lekkiej, a od lutego do kwietnia 1947 roku w 7 pułku artylerii przeciwpancernej, dowodząc baterią techniczną. Ukończył kursy dotyczące artylerii przeciwpancernej oraz dla kierowców czołgów i samochodów.

Po przybyciu do Wielkiej Brytanii został odkomenderowany do dowództwa brygady. W kwietniu 1947 roku przeszedł demobilizację, a 28 maja wrócił do kraju. Początkowo zatrudnił się w Zakładach Starachowickich jako kierownik transportu, ale z powodu kłopotów mieszkaniowych przeniósł się do Polanicy-Zdroju we wrześniu 1947 roku. W latach 1947–1949 pełnił funkcję kierownika zarządu nieruchomości miejskich, a następnie kolejno pracował jako: referent administracyjny w Państwowym Przedsiębiorstwie Budowlanym (1949–1950), kierownik transportu w Kopalni „Konrad” w Iwinach k. Bolesławca, a od 1950 do 1957 roku jako referent BHP oraz referent techniczny w tartaku i stolarni w Polanicy.

Od 1957 roku, aż do przejścia na emeryturę, pracował w Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym, zajmując stanowisko kierownika eksploatacyjnego. Zmarł 10 stycznia 1989 roku w Polanicy Zdroju.

---

Oceń: Stanisław Czarkowski (porucznik)

---