Kazimierz Mikołajewski

---

Życiorys

Kazimierz Mikołajewski, urodzony w Radomsku w rodzinie Jana oraz Kazimiery z Rylskich, miał bogate i pełne wyzwań życie. Jego wojskowa kariera rozpoczęła się w latach 1913–1917, kiedy to służył w armii rosyjskiej.

Ukończył szkołę podoficerską, a w latach 1915–1916 uczestniczył w walkach na froncie. W roku 1917 wstąpił do 1 pułku ułanów I Korpusu Polskiego na Wschodzie, gdzie kontynuował służbę.

Po rozwiązaniu Korpusu w maju 1918, przedarł się przez terytorium Rosji Sowieckiej do Murmańska, który był wówczas okupowany przez Brytyjczyków. Jako oficer werbunkowy Armii Polskiej we Francji działał w Archangielsku, zanim z wojskami generała Hallera powrócił do ojczyzny, wstępując do Wojska Polskiego.

W czasie wojny polsko-bolszewickiej był członkiem 4 pułku kresowego strzelców konnych, który w maju 1921 przekształcono w 6 pułk strzelców konnych, w którym to formowaniu Mikołajewski służył do 1924 roku.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w szeregach wojska, uzyskując stopień porucznika ze starszeństwem nadanym na dzień 1 czerwca 1919. 15 października 1924 roku, przeszedł do Korpusu Ochrony Pogranicza. Dnia 1 grudnia 1924 został mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 oraz z 58. lokatą w korpusie oficerów kawalerii.

W marcu 1925 Mikołajewski wrócił do 6 pułku strzelców konnych, a w kwietniu 1928 został przeniesiony do kadry oficerów kawalerii z jednoczesnym przydziałem do 4 Dywizji Kawalerii we Lwowie na stanowisko II oficera sztabu. W marcu 1930, w związku z likwidacją tej dywizji, przeszedł do 5 pułku ułanów w Ostrołęce.

W 1938 roku został awansowany na stopień majora, ze starszeństwem nadanym na dzień 19 marca, zajmując 3. lokatę w korpusie oficerów kawalerii. W 1939 roku pełnił funkcję w Dowództwie 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie, będąc jednocześnie komendantem Rejonu Przysposobienia Wojskowego Konnego.

W trakcie kampanii wrześniowej 1939 roku, Kazimierz Mikołajewski dowodził kawalerią dywizyjną 7 Dywizji Piechoty. 16 września tego samego roku w rejonie Chełma zorganizował 108 pułk ułanów, obejmując jego dowództwo. Jednakże, otoczony przez wroga na Lubelszczyźnie, 28 września 1939 roku rozwiązał pułk, w którym znalazł się także chorąży Stanisław Edward Gołębski, który dostąpił niewoli sowieckiej.

W wyniku przebiegów walk, major Mikołajewski został wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 roku padł ofiarą zbrodni NKWD, będąc zamordowanym w Charkowie. Jego ciało spoczywa w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach, miejsca pamięci martyrologii, które od 17 czerwca 2000 roku funkcjonuje jako Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Mikołajewski figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod pozycją 2235.

Dnia 5 października 2007 roku, minister obrony narodowej Aleksander Szczygło uhonorował go pośmiertnie, nadając mu stopień podpułkownika. Awans ten został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie patriotycznej uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Kazimierz Mikołajewski, znany z licznych osiągnięć, został uhonorowany wieloma znaczącymi odznaczeniami. Poniżej przedstawiamy wybrane nagrody, które przyznano mu za wyjątkowe zasługi.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – 26 marca 1921,
• Krzyż Walecznych,
• Medal Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

---

Oceń: Kazimierz Mikołajewski

---