Teofil Wojeński

Wojeński swoją działalność polityczną rozpoczął w młodym wieku. W latach 1907–1908 był członkiem PPS – Frakcji Rewolucyjnej, co kończy się jego aresztowaniem przez władze rosyjskie w 1908 roku. W kolejnych latach, od 1913 roku, przystąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej – Opozycji. Wojeński brał udział w walkach o niepodległość kraju, służąc w Legionach Polskich od 1914 roku.

Twórcza działalność Wojeńskiego w środowisku nauczycielskim miała miejsce na początku lat 30. XX wieku, kiedy to został prezesem Związku Nauczycieli Polskich Szkół Średnich w latach 1929–1930, a następnie przyłączył się do Związku Nauczycielstwa Polskiego. W tym okresie jego zaangażowanie obejmowało także działalność w Towarzystwie Oświaty Demokratycznej „Nowe Tory”, gdzie redagował dwutygodnik Lewy Tor.

Okres II wojny światowej przyniósł mu nowe wyzwania. Wojeński był członkiem Polskich Socjalistów w latach 1941-1942, a także został osadzony w warszawskim Pawiaku w 1942 roku. W trakcie okupacji niemieckiej odgrywał kluczową rolę w Centralnej Piątce Tajnej Organizacji Nauczycielskiej oraz zarządzał tajnym nauczaniem w Warszawie. Po wojnie, od 1947 do 1948 roku, zasiadał w Radzie Naczelnej PPS, a od 1948 roku był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR).

Wojeński był także redaktorem naczelnym Głosu Nauczycielskiego, a jego profesjonalny dorobek zaowocował uzyskaniem tytułu profesora w Uniwersytecie Warszawskim w 1957 roku. Jego wszechstronna praca literacka obejmowała publikacje takie jak: „Stefan Żeromski. Rozbiór treści ideowej” (1926), „Historia literatury polskiej” (t. 1-2, 1946), „Publicystyka okresu pozytywizmu; wybór tekstów” (1953), „Walka o szkołę polską w okresie Rewolucji 1905 roku” (1960) oraz „Dawne czasy... Wypisy z literatury polskiej dla klasy I Zasadniczych Szkół Zawodowych” (1965).

Po śmierci został pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie w Alei Zasłużonych (kwatera A26-tuje-7), co stanowi symbol jego niezatartej obecności w historii polskiej kultury i oświaty.