Krystyna Wilkowska-Chomińska

---

Życiorys

Krystyna Wilkowska-Chomińska pochodziła z rodziny, w której jej rodzicami byli Romuald Wilkowski oraz Eugenia z domu Trusow. W okresie od 1932 do 1937 roku kształciła się w zakresie gry na fortepianie w bydgoskim konserwatorium. W 1937 roku zakończyła edukację w Miejskim Żeńskim Katolickim Gimnazjum Humanistycznym w Bydgoszczy. W tym samym roku zdobyła II nagrodę na ogólnopolskim konkursie języka francuskiego, który został zorganizowany przez rząd francuski. W latach 1937-1939 studiowała grę na fortepianie na tamtejszej uczelni muzycznej oraz filologię polską i muzykologię na tamtejszym uniwersytecie. W tym czasie prowadziła audycje muzyczne dla Radia Poznań.

Po wybuchu II wojny światowej, w trakcie próby ucieczki z Poznania do Warszawy, została aresztowana i umieszczona w obozie w Fordonie. Na początku 1940 roku udało jej się uciec. Następnie w Warszawie została ujęta w wyniku łapanki. W obliczu zagrożenia, pracowała jako robotnica przymusowa w zakładach lotniczych w Mielcu, skąd udało jej się zbiec 15 kwietnia 1940 roku. Po powrocie do Warszawy, aktywnie uczestniczyła w tajnym nauczaniu i zarobkowo uczyła gry na fortepianie. 30 sierpnia 1944 roku uzyskała absolutorium na Uniwersytecie Ziem Zachodnich.

W czasie powstania warszawskiego, od 8 sierpnia do 23 września 1944 roku, pełniła rolę sanitariuszki w szpitalu, który został zorganizowany w seminarium duchownym przy kościele prokarmelickim na Krakowskim Przedmieściu. W drugiej połowie sierpnia, pracowała także w punkcie ratowniczo-sanitarnym przy ulicy Bednarskiej.

Po zakończeniu powstania, do kwietnia 1945 roku, prowadziła ambulatorium w gminie Radziechowice. Wiosną 1945 roku uzyskała tytuł magistra filozofii na Uniwersytecie Poznańskim, specjalizując się w filologii polskiej (muzykologia była jej przedmiotem pobocznym). Następnie, do października 1948 roku, pracowała w Komisji Programowej Szkolnictwa Muzycznego Ministerstwa Kultury i Sztuki. W 1948 roku prowadziła w ministerstwie referat ds. naukowych w Departamencie Twórczości Artystycznej. W latach 1949-1952 pełniła funkcję starszej asystentki w Zakładzie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego. W lutym 1950 roku, z powodów zdrowotnych, zrezygnowała z możliwości pracy jako wykładowca w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie.

W latach pięćdziesiątych odbyła liczne podróże do Francji i Wielkiej Brytanii jako stypendystka. Od 1951 do 1968 roku była sekretarzem redakcji serii Monumenta Musicae in Polonia. Z kolei w 1956 roku objęła stanowisko sekretarza redakcji „Rocznika Chopinowskiego” i sprawowała tę funkcję aż do 1969 roku. W 1964 roku rozpoczęła wydawanie pierwszego tomu serii Monumenta Musicae in Polonia, który zawierał faksymile tabulatury Jana z Lublina w jej opracowaniu. W 1965 roku, na Uniwersytecie Poznańskim, uzyskała stopień doktora z dyskrodroplomstaringu, tworząc pracę pt. „Twórczość Mikołaja z Krakowa”, napisanej pod kierunkiem Włodzimierza Poźniaka. Dwa lata później została ona wydana przez Polskie Wydawnictwo Muzyczne. W 1978 roku podjęła decyzję o rezygnacji z ujawnienia współautorstwa monografii Chopin, która została wydana przez PWM pod nazwiskiem jej męża.

Krystyna Wilkowska-Chomińska zmarła 3 stycznia 2003 roku w Falenicy z powodu zawału serca. Została pochowana na cmentarzu w Aleksandrowie.

Życie prywatne

W okresie dzieciństwa Wilkowska mieszkała w Wołkowysku. Jej ojciec zmarł, kiedy miała zaledwie 13 lat. 20 sierpnia 1949 roku, w wrocławskim kościele Świętej Rodziny, wzięła ślub z Józefem Michałem Chomińskim. Krystyna i Józef osiedli razem w Wesołej, przy ul. Władysława Sikorskiego (wówczas ul. 15 Grudnia). 24 czerwca 1950 roku powitali na świecie swojego syna, Michała Marię Chomińskiego, a 14 września 1951 roku urodził się Paweł Krzysztof Chomiński. Obaj synowie studiowali elektronikę na Politechnice Warszawskiej i byli uznawani za pionierów polskiego przemysłu EME. 15 maja 1954 roku w Warszawie, Krystyna zawarła małżeństwo cywilne z J.M. Chomińskim (Chomiński od końca 1948 roku był w separacji ze swoją pierwszą żoną, Apolonią Haliną Müller-Chomińską; na początku lutego 1952 roku złożył do Sądu Najwyższego wniosek o przyspieszenie rozprawy rozwodowej).

W tym samym roku Chomiński dwukrotnie zwrócił się do Ministerstwa Kultury i Sztuki z prośbą o przydzielenie mieszkania trzypokojowego, zamiast dotychczas zajmowanego lokalu dwu pokojowego przy ul. Śmiałej na warszawskim Żoliborzu (gdzie powierzchnie pokoi były odpowiednio 12 i 19 m²). Małżeństwo miało nadzieję na przyznanie mieszkania, które wcześniej zajmował Andrzej Panufnik, zwracając się o pomoc do Zofii Lissy, mając nadzieję na jej wsparcie u ministra Włodzimierza Sokorskiego. We wrześniu 1957 roku przeprowadzili się do większego mieszkania przy ul. Żytniej 79 na warszawskiej Woli, a w 1968 roku zamieszkali w domu przy ul. Wyszatyckiej w Falenicy, gdzie pozostali do chwili jej śmierci.

---

Oceń: Krystyna Wilkowska-Chomińska

---