Walery Wysocki

---

Życiorys

Debiut sceniczny Walerego Wysockiego miał miejsce w 1861 roku, kiedy to dołączył do zespołu operowego w Odessie. Już rok później, w 1862, udał się do Włoch, gdzie kontynuował naukę w szkole profesora Francesca Lampertiego. Jego kariera śpiewacza rozpoczęła się, gdy zajął pozycję solisty w prestiżowej mediolańskiej La Scali. Jego muzyczna dusza zabrała go także na koncerty do Hiszpanii, Niemiec oraz na ziemie polskie.

Po zakończeniu kariery scenicznej, w 1868 roku, Wysocki osiedlił się we Lwowie, gdzie otworzył własną szkołę śpiewu. Wkrótce potem zaczynał pracować w Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego. Jako pedagog znany był od 1868 roku, a jego klasa śpiewu solowego funkcjonowała przez ponad trzydzieści lat, od 1875 do 1907 roku, początkowo z przewagą mężczyzn, a później także kobiet. Wśród jego uczniów znajdowało się liczne grono przyszłych artystów operowych, wielu z nich zadebiutowało w lwowskiej operze.

W 1907 roku Wysocki podjął decyzję o rezygnacji z pracy w konserwatorium i przeszedł na tryb nauczania prywatnego. Stworzył i stosował w praktyce unikalną metodę nauczania, która według jego ucznia, Józefa Reissa, koncentrowała się na doskonałej dykcji i właściwej emisji głosu, opartej na umiejętnym zarządzaniu oddechem. W jego nauczaniu było kluczowe utrzymanie czystego tonu głosu, bez tzw. „podjeżdżania” oraz dbałość o jego pełną, nieskazitelną jakość przez cały czas trwania dźwięku. Wysocki podkreślał również znaczenie harmonizacji dźwięków mówionych i śpiewanych, które spotykały się w tzw. „masce” głosowej.

Uczony zebrał wiele uwag i zasad, które były przedstawione w formie dziesięciu przykazań dla śpiewaków, które opublikowano w Wiadomościach artystycznych z 20 lipca 1900 roku (nr 13 i 14).

Lista nazwisk absolwentów Wysockiego jest niezwykle długa – jego szkołę ukończyło ponad 200 osób, a wiele nazwisk ciągle pozostaje nieznanych. W gronie jego uczniów można znaleźć przedstawicieli różnych narodowości, w tym Polaków, Niemców, Żydów i Ukraińców, takich jak Janina Korolewicz-Waydowa, Irena Bohuss-Hellerowa, Aleksander Myszuga, Salomea Kruszelnicka, Maria Gembarzewska-Zawojska, Gabriel Górski i wielu innych, w tym Czesław Zaremba oraz Zygmunt Mossoczy. Niektórzy z jego wychowanków zdobyli sławę nie tylko w Polsce, ale i na arenie europejskiej oraz światowej.

Oprócz działalności pedagogicznej, Wysocki był także uznawany za publicystę i recenzenta. Swoje teksty publikował w wielu gazetach oraz czasopismach, takich jak Tydzień Literacki, Artystyczny, Naukowy i Społeczny, Iris oraz Przegląd Muzyczny.

Warto również podkreślić jego znaczący wkład w pozyskiwanie funduszy na budowę siedziby lwowskiego konserwatorium, obecnie znanym jako Filharmonia Lwowska. Organizował koncerty, z których dochody przeznaczano na ten cel, udowadniając tym samym swoją dedykację dla kultury muzycznej regionu.

Pochowany został na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie. Jego działalność doceniano przez wiele lat, a Janina Korolewicz-Waydowa po latach stwierdziła, że był to najświetniejszy profesor, który wydał na świat więcej gwiazd śpiewaczych niż jakakolwiek inna szkoła.

---

Oceń: Walery Wysocki

---